De rivier van een vreemde
Ik volgde gedwee
Je pakte mijn hand
Jij en ik werd wij twee
Een rivier van ons beide
Soms onstuimig, soms stil
Ik voer mee in je armen
Het geluk was zo pril
Bij hoog en laag water
Bij helder en grauw
Van geluk bleef ik drijven
Jouw riviertje had een vrouw
We dreven steeds verder
Steeds verder uit elkaar
Er kwamen wat riviertjes bij
Al na een half jaar
Jouw water stroomde sneller
En we kwamen bij de zee
Ik ging bijna kopje onder
Maar mocht niet met je mee
Ik spoelde aan land
En keek om me heen
Tever buiten mijn bereik
Ik was weer alleen
Je klom in een bootje
Omringd door die armen
Je vond er de troost
Om je hart te verwarmen
Dan zwaai je me na
Het voelt zo raar
Na een stroomversnelling
Nooit meer bij elkaar
Ik zwaai nog terug
Maar moet nu echt gaan
Terug in mijn water
Op mijn eigen benen staan
De wind zal ons brengen
Daar waar wij moeten zijn
Nooit meer alleen
Ver weg van de pijn
stefnie*16: | Zondag, januari 04, 2004 18:42 |
Mai, prachtig gedicht ! echt heel mooi neergeschreven ! ... ! | |
*princess: | Vrijdag, december 05, 2003 16:36 |
Prachtig verwoord! Met heel veel plezier gelezen! Keep up the good work dikke kus, *princess |
|
Auteur: Reneetjeb | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 05 december 2003 | ||
Thema's: |