Kon ik maar..
Kon het geluk maar wederkeren,
Door de schittering van mijn tranen..
Ik zou mezelf niet telkens verwijten,
Als deze zich langs mijn wang een weg banen..
Kon ik maar leren om sterk te zijn,
Sterker dan de dwang die fluistert dat het moet,
Geen gehoor te geven aan die zin;
‘Rust vind je pas als je pols druipt van bloed’..
Kon ik antwoorden maar zoeken,
Zodat ik zeker zou weten dat ik rust vinden zal..
Mij neerleggen bij de dingen,
En blijven zoeken naar lichtpuntjes in een dal.
Kon ik de tijd maar beinvloeden,
En de scheuren in mijn hart zelf helen
Onmogelijke wensen,
Omdat het leven zich niet laat bevelen..
Door de schittering van mijn tranen..
Ik zou mezelf niet telkens verwijten,
Als deze zich langs mijn wang een weg banen..
Kon ik maar leren om sterk te zijn,
Sterker dan de dwang die fluistert dat het moet,
Geen gehoor te geven aan die zin;
‘Rust vind je pas als je pols druipt van bloed’..
Kon ik antwoorden maar zoeken,
Zodat ik zeker zou weten dat ik rust vinden zal..
Mij neerleggen bij de dingen,
En blijven zoeken naar lichtpuntjes in een dal.
Kon ik de tijd maar beinvloeden,
En de scheuren in mijn hart zelf helen
Onmogelijke wensen,
Omdat het leven zich niet laat bevelen..
Reacties op dit gedicht
| kokkie: | Dinsdag, december 09, 2003 22:02 |
| het leven laat zich idd niet bevelen en lichtpuntjes zitten vaak op plaatsen waar je niet kijkt sterkte en veel liefs angela |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Coortje | 
|
|
| Gecontroleerd door: ;o)x | ||
| Gepubliceerd op: 09 december 2003 | ||
| Thema's: | ||