even verstoord het wuivende tarwe de stilte die er overweldigend is
zit ik daar midden in verder geen enkel gemis

kijk ik even hoe ze langzaam van links naar rechts zwaaien
de zon die de hemel even doet oplaaien

mijn armen uitstrekkend opzoek diep in mezelf naar het kind
terwijl mijn hemdje even bol staat door een zuchtje wind

herinner ik me draaimolens met de gouden bel en het prachtige paard voor de wagen
waarin ik me de absolute prinses waande, onverschrokken en onverslagen

zonder handen liet ik me gaan
terwijl ik stiekem op het bankje ging staan

spreid ik mijn armen , kan ik slechts lachen in overvloed
ik die meezing met de harde muziek, de man achter het loket die lachen moet

de lampen die mijn gezichtje doen oplichten
de dag dat ik wonderen kon verrichten

proberend aan de bel te trekken voor nog een ronde op het prachtige paard
wil ik dat de wagen voor eeuwig verder vaart

wilde alles nogmaals beleven
het licht vervaagd en de geur van tarwe schokt mij even

het tarwe wild zwiepend vanwege de harde wind
verlies ik voorgoed het contact met dit kleine kind