Door mijn wimpers heen gleden de zonnestralen in mijn ogen
na drie jaar voelde ik mij nog steeds bedrogen
rillingen liepen weer over mijn lichaam
de warme zomerzom deed daar niets aan
was bang om weer alleen met hem te zijn
bang voor weer diezelfde pijn
wenste dat mijn moeder weer terug zou komen
maar daar kon ik slechts van dromen
ze was langer weg dan die ene minuut van vorige keer
hij greep zijn kans en deed het weer
maar het was niet zoals toen
deze keer begon hij met een zoen
zijn vluchtige handen gleden over mijn lichaam heen
hij streelde zachtjes over mijn been
langzaam ging hij verder dan ooit te voren
was ik maar nooit geboren
ik durfde me niet te verweren
bang dat hij mij dan een lesje zou leren
daar ging hij zijn gang
nog nooit was ik zo bang
kon me wel bewegen maar ik had het lef er niet voor
en hij ging maar door
de wijzers van de klok leken stil te staan
ik wenste dat hij weg zou gaan
maar de tijd stond stil voor mij
het moment van drie jaar geleden kwam weer voorbij
de wijzers draaiden terug
herinneren kwamen in een waas voorbij, heel vlug
toen was het begonnen
toen gaf ik me al gewonnen
ik heb er zelf schuld aan
want als ik toen iets had gedaan
had hij dit niet meer gedaan
en waren die jaren ook niet zo verrot voorbij gegaan...

maar de wijzers staan niet stil
ze gaan maar door en door en door
elke keer beleef ik dat moment weer opnieuw
en de rillingen lopen mij weer over de rug als ik zijn fluisterende stem weer hoor...