Rozen gestreken langs je dij, je voelt de doornen niet inhaken en de bladeren voelen niet zacht meer aan, je huid blijft onvermoeid en onverzadigd. Je probeert zo echt voor mij de geuren uit te leggen, maar ik hoor enkel woorden en proef geen emotie….de roos wordt ontsteelt, de vaas vertoond scheuren die de wortels doen inzetten…
Buiten, de koude nacht doet vervroegd openen de deuren naar deze verwarmde kamer; het vuur uit de haard spuugt nu uit een zo koude gloed, het doet mij beven en mijn gevoel ontaarden in pijn. Kandelaars in de kamers spontaan dovende, lust doet zichzelf niet meer omzetten in gretigheid, de gordijnen, het slotstuk inluidende, zichzelf samentrekkende, sluiten het nooit komende moment af….
Het vuur ontaard in de haard is een sprookje verteld in een verleden tijd……
De twijfel over schuld in jou ogen begint een weg naar mijn oog te maken, we praten nu wel met elkaar, hoe laat het uur nu, helaas, al is…….
De tuin waar je vannacht hoog over uitkijkt is iedere nacht de kweekvijver van jou ziel; het uitzicht ziet ten allen tijde goed onder het wit gloeiende maanlicht; de vijver van erkenning en weemoed zie je lager gelegen in een schittering van haar wenken. De grond, in de lumiëre van moeder dageraad, staat in bloei en plant voort kleuren en geuren, jou ideeën en gedachten voortzettende…
Keerzijde is het verhaal van sleur die haar boze oog over je landschap werpt…..doornen plantende, brandnetels zettende, jou uitzicht in vuur en vlam aan het eind achterlatende…..
Het oog wat zwart maakt, maakt ook bemind zo jij denkt, jezelf wederom een nieuw uitzicht gevende. Een donkere aarde, puur van kleur, brengt hoop op wedergroei in een tuin, jou tuin. De kamers van je hart worden wederom bezaaid. Hoop is bij je gevestigd, in de grond geslagen en vastgenageld, een stek is gepland. Jou beplanting omvat een wereldgroei zo jij denkt. Ten tijde van twijfel zal elke ochtenddauw de merel begroeten met zang en een gevoel van honger doen stillen…
Oh tuin, wees aanwezig bij mijn gedachten en voer mij oh zo lief je oogst…
Groetjes, ;-))
Duncan Boeschoten