Beste Christiaan

Jij en ik samen op stap
ik weet het allemaal nog heel goed
ergens binnen springen voor een snelle hap
om samen te bedenken hoe de dag verder gaan moet

Nu ben ik een klein beetje alleen
en ga ik amper nog weg
wil precies niemand om me heen
ik weet niet hoe ik dat het beste aan je uitleg

Jij en ik waren beste vrienden
beste vrienden van elkaar
we konden het altijd goed met elkaar vinden
nooit maakte we ruzie van hier of daar

Ik heb iemand om mee te praten
maar ergens mis ik jou
en dan doe ik de moeite om het huilen te laten
en vraag ik me af waarom ik nog praten zou

Als wij ruzie maakten was het 10 minuten later opgelost
als het al niet sneller was
je hebt me van zoveel verdriet verlost
en eigenlijk besef ik het nu pas

Ik weet niet wat gedaan
voel me alleen, heb enkel jou nodig
want soms kan ik het echt niet meer aan
en lijkt een vriendschap vaak overbodig

Er zijn 2 mensen die steeds voor me klaarstaan
en ik ben blij met hen
maar kan ik met hen de zelfde vriendschap aan
of denken zij dat ik anders ben

Jij aanvaarde me zoals ik was
misschien zij ook wel, ik weet het niet
waarom besef ik nu pas
steeds dat wederkerende verdriet?