Verwaterde klanken.
Hoor de verwaterde klanken,
van je fonkelende stem,
de wind die je leven in blies,
fluisterd enkel je naam,
Je hart steeds zoekend,
je bent en leeft,
totdat het verstand vergeet,
dat je ooit hebt bestaan.
Reacties op dit gedicht
| tkn: | Dinsdag, januari 18, 2005 11:44 |
| weerom mooi | |
| Hugo Serwy: | Zaterdag, december 27, 2003 23:48 |
| Om over na te denken... |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Evi | 
|
|
| Gecontroleerd door: klitty | ||
| Gepubliceerd op: 12 december 2003 | ||
| Thema's: | ||