Vriendschap Leuren
de glimlach vragen
door zichzelf te begraven
een ander vrede lullen
terwijl in stilte, kilte boerend is aan ’t brullen
durven staan in open veld
met een pamper en een
broekspeld
de stront niet vergeten die
je ooit hebt gescheten, en
alle namen die je nooit hebt
geheten
’t zal mij worst wezen
de varkens staan zeugen
de waarheid zien opgaan
in leugen, en het intellect plezierig verbeuren
’t moet je maar gebeuren
zo met vrienschap staan
leuren
Reacties op dit gedicht
| lommert: | Zaterdag, december 13, 2003 15:27 |
| dat is eruit. er zijn er die zich verhogen op een stuk stront. sterk gedicht je willemmien |
|
Over dit gedicht
| Auteur: gunther vandenberghe | 
|
|
| Gecontroleerd door: cartooneke | ||
| Gepubliceerd op: 13 december 2003 | ||
| Thema's: | ||