Verscholen in een klein hoekje
Zit je daar alleen
Bibberent van angst en kou
Met fel heen-en-weerschietende ogen

Half in de schaduw weg gedoken
Met alleen een streepje licht
Dat net toevallig recht in
Die felle ogen van je valt

De blauwe plekken op je arm
Staan voor de wanhopige pogingen
Om weg te komen uit de fantasie-
wereld waarin je opgesloten zit

Een fijngeknepen knuffeltje
Zit in die samengeknepen vuist
De herinneringen die het bewaardt
Houden het hedendaagse bij elkaar

Je spieren vertrokken en je handen
Opgeheven ter bescherming
Als je nachtmerrie weer tot
Leven is gewekt in jouw dromen

Die lange zwarte sluike haren
Hangen in natte draden over je
Gezicht, ja dat zijn jouw haren
Zo nat glinsterend in het licht

Het licht dat jouw bevrijdde uit
De duistere nachtmerries, die jouw
Herinneringen levend hielden
Totdat t popje in vlammen opging

En jij bevrijd werd van je demonen
Die je ’s nachts wakker hielden
Nu kun je weer rustig ademen
In dat verscholen hoekje van je