Monica
Monica,
Zo gaaf, zo mooi maar zo klein
Een koppie met haar en handjes zo fijn
Een lief klein neusje en oortjes om te horen
Maar je maakte geen kans, je oogjes bleven dicht,nadat je was geboren
Ze trachtten uit alle macht jou leven te geven
Maar de kans was maar klein dat jij zou blijven leven
Uiteindelijk was de strijd verloren
Je oortjes zullen nooit iets horen
Je handjes nooit iets maken
Je oogjes nooit iets zien
Dat neusje nooit iets ruiken
Maar toch heb jij mooi mensje al vele harten geraakt en
En in de gedachten van je moeder zul je altijd verder leven
Reacties op dit gedicht
| Danielle Buurman: | Woensdag, december 17, 2003 13:05 |
| Dit gedicht heb ik geschreven voor deze moeder. Ik mag me gelukkig prijzen met een wolk van een dochter. Dus even om onduidelijheid te voorkomen Danielle |
|
| mariette schepenaar: | Woensdag, december 17, 2003 12:58 |
| ook zo triest heel veel sterkte xxxmariette |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Danielle B | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 17 december 2003 | ||
| Thema's: | ||