De winter, ik en Almelo
Ongewild gaan mijn gedachten mee
Fier en trots en altijd gein
De mensen in de straten
Zo kan ik toch nooit zijn
Het water langs je voeten
Waar denk je aan bij volle maan
De winter, ik en Almelo
Altijd blijven bestaan
Mensen schuilen in hun wijk
Met al hun doen en laten
Morgen is het feest
Ze hebben iets te bepraten
Op het plein
De kermisvrouw zit in haar hokje
Elke plek al eeuwig gezien
De straatlantaarns gaan aan
Eenzaamheid telt voor tien
En stiekem als niemand kijkt
Gevoelens ontstonden
Voel ik mij verbonden
De winter, ik en Almelo
In alles wacht vandaag de eeuwigheid
Reacties op dit gedicht
| kokosnoot: | Maandag, januari 19, 2004 19:57 |
| Je schrijft echt prachtig meissie, doorgaan!!! Liefs.. |
|
| kamerplant: | Vrijdag, december 19, 2003 17:12 |
| Dank jullie wel voor de fijne reacties. :) | |
| Oorlam: | Vrijdag, december 19, 2003 12:00 |
| mooi, en een werldse titel, de winter, ik en almelo!! het vuil en de straat en de dood..etc. Prachtig! |
|
| Stompie: | Vrijdag, december 19, 2003 11:17 |
| Down and out in Almelo. Hij voelt heel eenzaam aan, deze eenzaamheid in een overbekende omgeving die voortleeft, onverschillig om jou. Je treft het in sobere beelden. |
|
| jolanda vonk: | Vrijdag, december 19, 2003 00:20 |
| Mooi, graag gelezen, Jolanda | |
Over dit gedicht
| Auteur: kamerplant | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 18 december 2003 | ||
| Thema's: | ||