De stad is mooi, vooral zo rond kerst. May bedacht zich, dat dit al zo lang zo was, de gebouwen hebben vele mensen met kerstcadeaus zien komen en gaan, door de jaren heen. Er zijn andere cadeau's, andere mensen met andere kleren, maar de muziek en de sfeer is blijven hangen waar al het tijdelijke weggevaagd werd. Voor May en Julie was het even zoeken voordat ze de goede winkel vonden voor Julie. 'Julie, is dit niet wat voor jou?' Schaterde May, en ze hield een shirt omhoog dat wel erg zomers leek. 'Mafketel! Met een meter inkijk zeker!?' Grijnsde Julie, terwijl ze zelf al wat beters had gevonden.
Na het afrekenen liepen ze de winkel uit, druk pratend over wat May moest kopen. May kon Julie er maar niet van overtuigen dat ze echt al de goede winkel in gedachten had, en dat die hier vlakbij moest zijn. Plotseling viel haar oog op de voorgevel van de kleine winkel, weggepropt tussen een groot warenhuis en een opzichtige lingeriezaak.
'Julie, hier is het!' Riep ze, en ze liep alvast naar binnen. Julie liep haar twijfelend achterna, alsof ze zich niet op haar gemak voelde bij het kleine, in de wind krakende, winkelpand. May voelde zich overweldigd door de harde muziek die haar vanuit verborgen speakers om de oren sloeg, maar liep dapper door, en vond al snel een zwart gothic-shirt, en bijpassende broek, zwart met een felle print. Julie keek haar aan met een mengeling van verbazing en interesse toen May haar nieuwe aankopen omhoog hield.
'Staat je cool, ga je ze verder nog aantrekken, behalve op het feest?' 'Denk 't wel, maar mam zal er wel niet echt blij mee zijn, haha! Trouwens, het is al bijna 5 uur, jij moest toch eerder weg?' Geschrokken keek Julie op haar horloge, en riep uit: 'Oh shit, ik was de tijd vergeten! Nou, ik moet gaan he! Dag!!' Hoofdschuddend bond May even later haar aankopen onder de snelbinders, en stak haar sleutel in het slot. Plotseling voelde ze een hand op haar schouder, en een bekende stem zei kwaad: 'Ik zei toch, niet alleen de stad in!' Ze keek om, en moest onwillekeurig lachen om de chagrijnige uitdrukking op Seans gezicht. 'Ik was met Julie, maar die is net naar huis.' Sean knikte. 'Die zag ik fietsen, ik fiets wel met je mee, ok?' Nu was haar goede bui toch echt ver te zoeken, en met van ingehouden woede trillende stem zei ze: 'Nee. Dat is NIET ok, ok? Ik kan toevallig zelf de weg wel vinden.' Ze stapte op en zonder Sean ook maar 1 blik waardig te keuren wilde ze wegrijden. Voordat ze echter de kans kreeg om ervandoor te gaan, greep Sean haar bij haar mouw en zei indringend: 'Goed. Maar denk nog maar eens na, ik waarschuw je echt niet voor niets! Hier ga je spijt van krijgen!'