Geen grip noch balans
Langzaam voel ik het mijn lichaam binnenstromen
Mijn hart gaat sneller kloppen en mijn handen zweten
Het wordt licht in mijn hoofd en zwart voor mijn ogen
Het gevoel in mijn hoofd zakt naar beneden
Het verspreidt zich over mijn gehele lichaam
En langzaam verlies ik de grip op mijn lichaam
Alle stabiliteit die ik eerst had, verdwijnt
Mijn spieren verslappen en mijn hart slaat op hol
Het lichte gevoel veranderd in een zwaar gevoel
Het gewicht van mijn hoofd wordt ondragelijk
En met een plof zakt alle levenslust uit me vandaan
Dan komt het moment van onwetendheid
Waar ik ben, wie ik ben, wat ik ben...
Het is me allemaal even onduidelijk
Maar dan langzaam komt alles terug en voel ik mijn benen weer
Ik voel mijn hart tot rust komen en vind mijn balans weer terug
Wat ik net voelde is weg maar de angst is er nu wel
De angst dat het weer terug komt
Maar daar probeer ik niet aan te denken want
Het is nu voorbij!
19/12/2003
Roger Bamps: | Vrijdag, december 19, 2003 22:44 |
De persoon in je gedicht,is voor mij geen onbekende meer. Want ik heb geholpen al kon ik weinig doen.Maar deze persoon zien als jezelf geeft vertrouwen. Héél begrijpend gedicht. Liefs,Roger. |
|