Als een kind zich afkeert...
Je blijft mijn kind, al laat je
niets meer van je horen.
Je blijft mijn kind,door mij
werd je geboren.
Je blijft mijn kind, al zal ik er
eens niet meer wezen.
Je blijft mijn kind, mijn naam
zul je blijven lezen.
Je blijft mijn kind, en ééns
zul je ontdekken dat
Je mijn kind blíjft, en dat je
een échte moeder had.
niets meer van je horen.
Je blijft mijn kind,door mij
werd je geboren.
Je blijft mijn kind, al zal ik er
eens niet meer wezen.
Je blijft mijn kind, mijn naam
zul je blijven lezen.
Je blijft mijn kind, en ééns
zul je ontdekken dat
Je mijn kind blíjft, en dat je
een échte moeder had.
Reacties op dit gedicht
| linda: | Dinsdag, september 25, 2001 19:04 |
| hey leuken gedicht en veel sterkte | |
| Albrecht Paul: | Dinsdag, september 25, 2001 17:30 |
| Heel sterk, het eerste stuk. Het loopt als een trein. De laatste vier regels eindigen moeizaam, met die 'dat' en 'dat je' erin. De laatste 'eens' is o zo boodschapperig. Moeders praten zo, maar het staat niet leuk in een gedicht. Denk eens over die laatste zinnetjes na. Ik doe het regelmatig, nu mijn moeder dood is. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Marilon | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 20 maart 2001 | ||
| Thema's: | ||