MOEILIJK
Zo Alleen.
Zo ziek..en zo alleen.
Ik kan er nooit aan wennen
jou zo ziek te zien.
Maar vooral.....zo alleen.
Als je s,morgens wakker wordt
zijn je eerste gedachten;
Hoe laat komen ze mij verzorgen?
Wie komt er vandaag naar mij?
Als je ,morgens wakker wordt
denk je vaak;
Komt er iemand
met wie ik kan praten?
Die mij begrijpt
zonder te zeggen,
dat ik klaag?
De dag kruipt voorbij
en steeds
hoor jij zijn
voetstappen in de gang.
Voorbij...
je verteld mij;
Dat ze zeggen;
Het is niks
zo alleen
in dit grote huis!
Maar,jij wilt niet weg
De herinneringen
houden je in leven.
En als je
s,morgens wakker wordt
wil je erover praten....
Maar....Wie komt jou verzorgen
deze morgen?
Reacties op dit gedicht
| jackie53: | Zondag, december 28, 2003 20:39 |
| Dit is het leven van een patient,waar ik een paar keer in de week kom,helaas maar al te waar!!! Jackie | |
| *Shanti*: | Zondag, december 28, 2003 20:34 |
| Dit is nou een van mijn angsten voor "de oude dag": Alleen achterblijven en maar afwachten of er hulp is. Goed verwoord! Liefs, namasté, Shanti |
|
| bieke: | Zondag, december 28, 2003 14:11 |
| Het is zo al erg wie eenzaam is, moet je eens voorstellen als je dan nog ziek bent hoe erg het dan niet zal zijn, mooi gedaan Jackie. Xxxjes bieke, |
|
| Wheelgranny: | Zondag, december 28, 2003 13:58 |
| Hoe mooi ben je in de huid van een ander gekropen met dit gedicht! Ik weet uit eigen ervaring, hoe moeilijk het is als je hulp nodig hebt bij je persoonlijke verzorging en laten dan nog maar niets zeggen over het steeds weer wachten! Knap van je, dat je het zo hebt kunnen verwoorden! Liefs en een knuffeltje daarvoor Wheelgranny Tonnie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: jackie lokker | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 28 december 2003 | ||
| Thema's: | ||