Gezicht
Geluiden verlammen, m'n zintuigen ebben weg
Je beeld draait. Roze marmer zijn je wangen,
een spannend heuveltje mondt uit in twee
karmozijnen kussens, hemel van mijn
lazuren lippen;
je gebeeldhouwde neus geborgen
onder twee vurige waterbollen,
een kleurenstrijd die eindigt
in schoonheid, ze barsten los
door de tere wand van mijn zijn
Mijn ziel bloedt
langzaam leeg
in diepgelukkige
verstarring
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Aristide | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 28 december 2003 | ||
| Thema's: | ||