Als ik zou opgeven!
Ik voel me langzaam terug vallen.
Alle kracht sijpelt uit mijn geest.
Ik wil niet opgeven, wil zo graag doorgaan en vechten.
De moed is ver te zoeken, het doel is onbereikbaar geworden.
Iedere dag het gevecht om het goed te doen.
Voor mijn zonen,
voor mijn familie,
voor mijn vrienden,
voor degene die weten wat het is... Om in een hel te leven.
De hel genaamd... Eetstoornis.
En ik?
Op zoek naar rust in mijn hoofd, naar kleuren in mijn lichaam, naar de golven in mijn stem.
Als ik zou opgeven???
Heeft de rest weer een zorg minder...
Alle kracht sijpelt uit mijn geest.
Ik wil niet opgeven, wil zo graag doorgaan en vechten.
De moed is ver te zoeken, het doel is onbereikbaar geworden.
Iedere dag het gevecht om het goed te doen.
Voor mijn zonen,
voor mijn familie,
voor mijn vrienden,
voor degene die weten wat het is... Om in een hel te leven.
De hel genaamd... Eetstoornis.
En ik?
Op zoek naar rust in mijn hoofd, naar kleuren in mijn lichaam, naar de golven in mijn stem.
Als ik zou opgeven???
Heeft de rest weer een zorg minder...
Reacties op dit gedicht
| Luijkx: | Maandag, december 29, 2003 10:52 |
| Als ik zou opgeven??? Heeft de rest weer een zorg minder... Dat is niet waar natuurlijk! Iedereen is uniek en mag hier leven! Je mag en kan niet opgeven voor je familie en gezin. Ik kan niet zeggen dat ik begrijp hoe je je voelt, want ik weet niet wat het is om met een eetstoornis te leven. Maar geef nooit op! Heel veel sterkte Liefs, Laura |
|
