Haar ogen zijn leeg,
haar gezicht is een masker.
De jarenlange strijd.
De jarenlange stilte.
De jarenlange zelfhaad,
hebben haar leeg gemaakt.
Er rolt een traan over haar wang.
En traan van verdriet,
omdat het leven niet is zoals ze zou willen.
Een traan van eenzaamheid,
omdat ze zich zelf opsluit.
Een tran van pijn,
die zij vanbinnen voelt.
Een traan van woede,
die zij niet kkan uiten.
Een traan vanonmacht,
omdat ze niet kan veranderen.
Een traan van teleurselling,
voor al die keren dat ze werd gekwest.
Een traan van angst,
voor alles om haar heen.
Die ene traan bevat zoveel emoties,
die zij niet kan benoemen,
Die zij niet kan voelen,
omdat zij ze niet wil voelen.
Die ze niet kan uiten ,
omdat zij ze niet wil uiten,
Zelfs die ene traan veranderd alles,
één voor één komen de worden op.
Die vertellen wie zij is,
één voor één komen de emoties.
Die vertellen wat zij voelt
één voor één komen de tranen.
Die vertellen dat zij mens is,
en die haar masker breken,
tranen die haar bevrijden.
Er rolt een traan over haar wang,
een traan voor al die mooie emoties.
Die zij nu leert voelen,
een traan van opluchting.
Dat ze er niet alleen voor staat,
een traan van vreugde,
over hoe mooi het leven kan zijn,
een traan omdat ze werkelijk leeft