Het gevoel beklemt dat dit eigenlijk helemaal niet mijn leven is
misschien zelfs wel het jouwe, dat jij al die honderden hersen
schimmmen van mij van de pagina's plukte en bij jezelf dacht
hoe kan het dat hij schrijft wat er zich in mijn hoofd afspeelt
Ik mis een deel van het begin, het ontstaan van mij ik snap niet
hoe het begonnen is en waar het verder met me naartoe moet
Enkel eenzaam ben ik als dichter te benijden, voor de spiegel
zwijgt zelfs mijn evenbeeld dat me aankijkt als een vreemde
Is er sprake van een groot misverstand, dat mijn geboorte
een grote vergissing, een misvatting van God, dat hij even
zijn taak vergat de tijd kwijtraakte, met zijn teen aan het
spelen was en toen plotseling ik lag te krijsen in moeder's schoot
Het enige wat mijn hoofd nog wil is huilen in stilte, niemand
proeft het zilt van mijn tranen, niemand wringt de zakdoek
droog niemand slaapt nog naast me in mijn bed, iedereen
heeft me verlaten, ik de spookstad, alleen ik zelf kan nog
vertrekken
| marije kooij: | Vrijdag, januari 02, 2004 19:35 |
| he stomme koe! :) er worden hier geen zilte tranen gehuilt, maar zonnebloemlachjes gelacht.. god, er komt nog steeds niets zinnigs uit... sorry dat ik je lastig val met mijn lege gedachtengang vandaag | |
| Vinkje: | Vrijdag, januari 02, 2004 14:15 |
| 2-de gedicht dat ik van je lees vandaag..... voor de 2-de keer stil gevallen.... Ik proef het zilt van je tranen door je woorden die me raken, herkenbaar, mooi geschreven. Zoveel gevoel, verdriet. Liefs, |
|
| lommert: | Vrijdag, januari 02, 2004 12:36 |
| ik denk niet dat je een vergissing bent/ dan ben ik het ook/ het gedicht is m.i. een zelfbeklag , maar ik herken het zeker/mooi 'gevonden' je willemmien |
|
| Auteur: Han Sterk |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 02 januari 2004 | ||
| Thema's: | ||