Witte bloemen onschuld
Witte bloemen onschuld
Stilte
De blauwe hemel
Stormt een vloed
Van witte bloemen
Schuchter
Zachtjes wiegend vallen ze
Langzaam verlegen
Tot aan het puntje
Van de mes
Frêle
Mooi uiterlijk vertoon
Van simpel diepschrijnend
Allesomvattend verdriet
Fluistering
Als een stille zucht
Danst het mes op
De blaadjes, snijdend
In de tere nerven
Falend
Scherpe vrucht
Steekt langzaam
De onschuld dood
Reacties op dit gedicht
| Boudaatje: | Vrijdag, januari 02, 2004 22:14 |
| ik ben sprakeloos. Dit is een pracht. knuffels |
|
| ~Classique~: | Vrijdag, januari 02, 2004 14:17 |
| niet kwetsend... kwetsbaar! heel mooi.. |
|
| sunset: | Vrijdag, januari 02, 2004 09:32 |
| Mooi verwoord, maar zo droevig, kwetsend ... Liefs / sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Tinne Verbeek | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 02 januari 2004 | ||
| Thema's: | ||