In het bos vervagen kleuren bijna aan het einde van het jaar.
En daar loop ik als eenling malend tussendoor.

Met gedachten over vroeger en gedachten over als.
Met hoop, leed, lief en leven een wereld te verzinnen.
Met de zin om door te gaan onder de druk van het verleden.
Met een chaos van emoties en een wilde fantasie.
Om na uren overdenken een nieuw tijdperk te beginnen.

Dan wat er in mij opkomt, woorden, zinnen of verhalen,
alles lijkt te passen en alles lijkt perfect.
Dan ben ik even in mijzelf, een dappere soldaat, een alleswetende professor of een dodo.
Ik ben mezelf en nog veel meer en weet precies waar ik moet zijn.

Niemand staat me tegen en iedereen is mooi.
Iedereen die op me let gaat stralen.
Want ik loop hier heel alleen in mijn wereld in de wolken.
Ja ik ben stiekem in mijzelf het middelpunt,
van mijn eigen universum.

(03-12-2003 © G.J. Sterenborg )