De wijzers van mijn klok
De wijzers van mijn klok
De wijzers van mijn klok
Ze lijken te gaan kruipen
Als jij weer gaat
Naar jouw Den Haag
Voel ik mij alleen
Als door de wereld verlaten
En de wijzers kruipen door
Langzaam
Alsof ze bijna zijn vastgeroest
Om na een lange week
De tijd te doen versnellen
Maar waarom
Willen de wijzers nooit gaan kruipen
Als ik in je armen lig
Reacties op dit gedicht
| Boudaatje: | Donderdag, januari 15, 2004 23:01 |
| ah meid, dit is de theorie van de reativiteit.... Mooi dichtie en zo herkenbaar. knufs |
|
| fox_bert: | Dinsdag, januari 13, 2004 20:08 |
| Mooi gedicht. Helaas is dit voor mij ook herkenbaar |
|
| Robski: | Dinsdag, januari 13, 2004 19:06 |
| Daar kan je helaas niks aan doen lieverd... dan enkel genieten van die momenten samen... iedereen kent dat fenomeen wel denk ik... Maar het zou je wel gegund zijn als je de tijd kon stilzetten ;) Liefsssssss Rob |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Jessica de jong | 
|
|
| Gecontroleerd door: klitty | ||
| Gepubliceerd op: 13 januari 2004 | ||
| Thema's: | ||