Scheuren
Het ijs is een droom die
in de stilte scheurt
en het maagdenvlies
laat smelten
met de ogen
die mij zoeken
als was ik een schim
die altijd sliep
omdat de droom
als een baarmoeder
mij nimmer wakker wilde maken.
Geboren zou ik niet meer zijn dan
de schaduw die ik ben
in de woorden die scheuren
omdat ze overwinnen wat de stilte
nooit
zal kunnen baren
als
de liefde
voor de dood
mij slechts
eenzaamheid
schenkt.
Reacties op dit gedicht
| Elizabethh: | Woensdag, juni 09, 2004 12:47 |
| Hmmm... | |
| Boudaatje: | Dinsdag, februari 03, 2004 23:05 |
| heb hier nu al vier dichties van je gelezen en ik sta met mijn mond vol tanden... hoe heb ik je over het hoofd kunnen lezen??? knuffs |
|
| waterval: | Dinsdag, januari 13, 2004 23:26 |
| bijzonder..... liefs,... van waterval~~~ |
|
| MayadeBij: | Dinsdag, januari 13, 2004 22:27 |
| Erg mooi.. | |
| aseos: | Dinsdag, januari 13, 2004 22:16 |
| Ja, mooi stukje poezie...voor het laatste, om op te kauwen en kauwen zodat je steeds weer wat anders ontdekt. kus soesa | |
Over dit gedicht
| Auteur: victor ruhlmann | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 13 januari 2004 | ||
| Thema's: | ||