Dageraad.
De ketting bomen verminkt mijn zicht,
Fantaserend over de horzin die brand,
beschreven met bundels licht,
aanbid ik in stilte het vaderland,
De wolken grijpen het eerste daglicht,
nog voor het mijn zicht kan bereiken,
veranderd ze rustig haar aangezicht,
enkel schaduw zal gewetenloos wijken,
Ze zwijgt en staat op uit haar troon,
laat de ochtenddauw even sprank’len,
haar gelaatskleur blinkt monotoon,
laat me wispelturig verlangen,
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Evi | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 14 januari 2004 | ||
| Thema's: | ||