wat ik moet missen
ik voel mij down,
hoe moet dat nou?
maar het geef niet,
niemand dat dat ziet.
Ik voel mij alleen,
met hen niet om mij heen.
Het is niet zoals voordien,
is het dat wat ik verdien?
vrienden zijn er niet meer,
dat ondervind ik keer op keer,
ze zijn bang,
voor een hechte band.
Ik mag niets zeggen,
maar moet alles uitleggen,
was ik maar weer een kind,
vrij zoals de wind!
zonder zorgen en blij,
maar dat is nu voorbij.
bij mijn ouders was het fijn,
hoefde nooit alleen te zijn.
ik voelde mij een hele piet,
maar niemand die mij nu nog ziet!
zij waren fier,
dat ondervind ik niet hier,
Het komt nooit meer,
dat ik mij voel zoals weleer!
mijn ouders zijn gegaan,
lieten mij hier staan,
zij waren alles in mijn bestaan!
wat heb ik misdaan?
Kon ik het over doen,
ik gaf een miljoen,
maar wat is geld,
het is dat niet dat telt,
zij gaven ons mee,
veel geluk en liefde,
wat mij nu het meest griefde.
nu ik dat moet missen,
je moet er niet naar gissen,
kan ik het niet aan,
om alleen te staan.
ik verlang er naar,
om weer bij hen te gaan.
het was lachen en zingen,
geluk stond op springen,
van de mooie dingen,
het doet nu zoveel pijn,
dat zij er niet meer zijn.
hoe moet dat nou?
maar het geef niet,
niemand dat dat ziet.
Ik voel mij alleen,
met hen niet om mij heen.
Het is niet zoals voordien,
is het dat wat ik verdien?
vrienden zijn er niet meer,
dat ondervind ik keer op keer,
ze zijn bang,
voor een hechte band.
Ik mag niets zeggen,
maar moet alles uitleggen,
was ik maar weer een kind,
vrij zoals de wind!
zonder zorgen en blij,
maar dat is nu voorbij.
bij mijn ouders was het fijn,
hoefde nooit alleen te zijn.
ik voelde mij een hele piet,
maar niemand die mij nu nog ziet!
zij waren fier,
dat ondervind ik niet hier,
Het komt nooit meer,
dat ik mij voel zoals weleer!
mijn ouders zijn gegaan,
lieten mij hier staan,
zij waren alles in mijn bestaan!
wat heb ik misdaan?
Kon ik het over doen,
ik gaf een miljoen,
maar wat is geld,
het is dat niet dat telt,
zij gaven ons mee,
veel geluk en liefde,
wat mij nu het meest griefde.
nu ik dat moet missen,
je moet er niet naar gissen,
kan ik het niet aan,
om alleen te staan.
ik verlang er naar,
om weer bij hen te gaan.
het was lachen en zingen,
geluk stond op springen,
van de mooie dingen,
het doet nu zoveel pijn,
dat zij er niet meer zijn.
Reacties op dit gedicht
| vangheluwe linda: | Donderdag, augustus 30, 2001 21:40 |
| je ziet he roosje na regen zonneschijn nu ik het nog geloven en we zitten beide goed | |
| henk pennekamp: | Vrijdag, augustus 17, 2001 00:33 |
| De mijne zijn nu een aantal jaren heen. Ook ik heb van ze genoten. Maar je kan praten, ze horen je altijd. En hoe gek het moge klinken, je krijg altijd antwoord. Sterkte henk |
|
| eva: | Woensdag, juli 25, 2001 15:20 |
| wat een mooi gedicht | |
| betty: | Woensdag, maart 28, 2001 13:56 |
| lieve tante ik weet dat je het moeilijk hebt zondr je ouders maar weet dat ik er altijd voor je ben liefs je nichtje betty |
|
| Marie Rose: | Maandag, maart 26, 2001 20:04 |
| Bedankt,je bent lief,ik heb wel vrienden hoor, maar soms voel je zo down, dat je alleen voelt, door alle maal verlaten,tuurlijk is dat zo niet, maar ja, je weet wel wat ik bedoel. Als je triestig bent zie je het niet meer zitten. Bedankt om te reageren. Groetjes M.Rose | |
| dieny: | Maandag, maart 26, 2001 19:13 |
| lieve marie.. weet een beetje hoe dat voelt.. mijn vader is er niet meer! weetje tijd heelt wonden echt vrienden verlies je niet! zo ja dan zijn dat jou echte vrienden niet.. wens je veel sterkte en wil ervoor je zijn! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Zeeroosje | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 25 maart 2001 | ||
| Thema's: | ||