het standpunt was niet te verwarren
met jouw woede, kwaadaardigheid in de schemering
nee ook niet te geloven dat het oprecht was
krom zoals de slang die zijn eigen staart opeet
teken van eeuwigheid, maar niet in dit leven
ik eet immers dagelijks mijn staart op,
mijn schuld, schraapsels geweten
en groter groeien doe ik niet
beven op de fundamenten van mijn onwetendheid
dat dan weer wel, als wijs doen mij teveel wordt
de oude platen zaten vol krassen, daarom niet
minder mooi, draaibaar om te genieten
helaas is jouw kras te diep gegroefd door
het eindeloze spelen op mijn platenspeler,
hart ach welke vergelijking je ook noemt
het blijft te platonisch, of te aards
om nog sentimenteel van te worden