Zwijgen moet je doen als vermoord
uit respekt voor de waarheid,
want zelfs daaraan luidop denken
doet iemands oren tuiten
of bellen en klokken luiden
en je wilt niemand krenken,
je keel opzwellen tot een krop
aan al die gevoelens zeggen 'stop'
zo snel mogelijk verdriet begraven
uit angst voor epidemieen
of omwille van de penitrante geur,
't wordt haast een dagelijkse sleur,
onmacht ombuigen tot een kracht
keer op keer die droom
proberen voor de geest te halen
't geluk dat ergens op je wacht,
de angst die je wakkerhoudt tijdens de nacht,
hoe hou je dat in toom ?
want als je kon spreken met stenen
dan zouden ze barsten uit hun voegen
of vergruizelen tot stof
en daarmee doe je niemand een genoegen
't zit hem voornamelijk in de genen,
dus smijt een kei en nog een kiezel
in troebel water
tot de druppels spatten tot aan je voeten
en je bibberend en rillend kletsnat
besluit, 't leven is een cynische grap.