Maschoefel
Bij je geboorte,
lag je in mijn armen.
Je eerste levensjaren,
deelde je met me samen.
Je leerde aan mijn hand,
de eerste stappen zetten.
Het noodlot trof ons
en liet onze levenswegen scheiden.
De jaren van ons gemis,
geven zich nu over.
Het toeval stak
een handje toe.
Nu ben je een grote meid,
die naar me toekomt.
En jullie mag weten...
"Jullie nog eens verlaten,
zal ik nooit meer doen."
Want jullie zijn het mooiste geschenk van mijn leven....
(Speciaal opgedragen aan Mieke en Maschoefel, mijn twee verloren gewaande schatten op deze wereld)
lag je in mijn armen.
Je eerste levensjaren,
deelde je met me samen.
Je leerde aan mijn hand,
de eerste stappen zetten.
Het noodlot trof ons
en liet onze levenswegen scheiden.
De jaren van ons gemis,
geven zich nu over.
Het toeval stak
een handje toe.
Nu ben je een grote meid,
die naar me toekomt.
En jullie mag weten...
"Jullie nog eens verlaten,
zal ik nooit meer doen."
Want jullie zijn het mooiste geschenk van mijn leven....
(Speciaal opgedragen aan Mieke en Maschoefel, mijn twee verloren gewaande schatten op deze wereld)
Reacties op dit gedicht
| Danty: | Zondag, februari 08, 2004 12:38 |
| moi zeg ik | |
| Jannie Hoogendam: | Maandag, januari 19, 2004 20:11 |
| Ach Bert, ontroerend gedicht. Ik was mijn eerste twee kinderen 22 jaar kwijt!!! Dus ik begrijp wat je voelt lieve hugg! Jannie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Bert Lagom |  
|
|
| Gecontroleerd door: klitty | ||
| Gepubliceerd op: 19 januari 2004 | ||
| Thema's: | ||