Zo alleen.
Ik zet mijn fiets
tegen het hek
Wat ik altijd deed.
Als ik aangebeld heb
doet ze open
zoals ze altijd deed.
Ik loop achter haar
de kamer in
wat we altijd deden.
Ze zegt;
kijk het bed is weg
en wijst naar de lege plek
waar ik hem verzorde
wat ik altijd deed.
ze huilt
wat ze nooit deed
ik huil mee
en met onze armen
om elkaar
huilen we samen,
om hem
wat we nooit deden
Later ga ik weg
en terwijl
ik weg fiets ,
zie ik haar zitten
alleen
wat ze nooit deed.
M@ri@: | Woensdag, januari 21, 2004 01:24 |
triestvol invoelbaar prachtvol schitterbaar liefs *boselfje* |
|
H.J.: | Dinsdag, januari 20, 2004 22:07 |
(Prachtig) de eenzaamheid en de gedwongen berusting neergezet Jackie.Alhoewel het woord prachtig niet op zijn plaats is, en moet worden vervangen door treffend. en toch laat ik het staan, omdat het een prachtig gedicht is. kusss |
|
lommert: | Dinsdag, januari 20, 2004 21:02 |
wat een mooi gedicht jackie...het komt zo dichtbij en dan ontroerd me dit/.. xxxje willemmien |
|
Oorlam: | Dinsdag, januari 20, 2004 16:25 |
heel mooi geschreven jackie!! mijn complimenten, aangrijpend in al zijn eenvoud! |
|
Jannie Hoogendam: | Dinsdag, januari 20, 2004 16:09 |
Dit is raak! Wat heb je dit ontzettend mooi verwoord, ben er ontdaan van... xxx Jannie |
|
Auteur: jackie lokker | ||
Gecontroleerd door: klitty | ||
Gepubliceerd op: 20 januari 2004 | ||
Thema's: |