Ik voel me een beetje down vandaag.
Alles zo onwerkelijk en vaag.
Flarden van onzekerheid en stil verdriet drijven langzaam door mijn gedachten.
Ik ben koud en kil en lijk op iets onvermijdelijks te wachten.
God wat haat ik dat beangstigende gevoel.
Iets sleept me genadeloos mee in die donkere smerige poel.
Op dit moment is de kleur nog blauw.
Maar hoelang nog en dan word alles weer kleurloos en grauw.
Ik mis de geur van je lichaam, het gevoel van je huid en het feit dat je er niet bent.
Dat is iets dat nooit maar dan ook nooit went.
Ik ben bang mijn lieve sterke wolf,
dat ik langzaam verdrink in deze koude hoge vloedgolf.
Hou me vast want ik heb het zo koud,
nu heb ik iemand nodig die van me houd.
Wil je warmte met me delen, maar alleen als je dat echt wil.
Zonder jou aanwezigheid is het hiet zo onaangenaam stil.
Jij bent voor mij even onmisbaar als ademhalen,
ik ben bang om weer maar eens te falen.