De weg
DE weg
De rups, gebonden aan de aarde, dag en nacht
Zoekt heel tevreden naar zijn dagelijkse groen
Krijgt regen en wat zon
Meer is er niet te doen
Hij is nog onbewust van 't wonder dat hem wacht
Dan komt er onrust en hij sluit zich af
Hij zet zich vast door op zichzelf gerichte daden
Niets wetend van het stille groeien in zijn pop
Totdat hij openbreekt, geheel vernieuwd en goed
Met vleugels van onzegbare kleurenpracht
en met ongekende nieuwe kracht
Stijgt hij omhoog, de wereld tegenmoed
Reacties op dit gedicht
| Trudy smits: | Woensdag, januari 25, 2012 20:47 |
| net als een rups is de mens geboren en uiteindelijk word het een vlinder . mooi gedicht trudy |
|
| Oorlam: | Woensdag, januari 21, 2004 16:18 |
| hee kijk een poevlindert! | |
| Quo Vadis?: | Woensdag, januari 21, 2004 16:15 |
| Kijk naar de natuur, en je kijkt naar jezelf. ;o)x bei zuh weej... Ik hou van (poe)beren! *smile!* |
|
Over dit gedicht
| Auteur: poebeer | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 21 januari 2004 | ||
| Thema's: | ||