Het begin is zoek
Het einde laat al lange tijd op zich wachten
Steeds meer liet ik verloren gaan van mezelf
In de waan de pijn te verzachten
Zoveel herinneringen
Die ik maar laat verdwijnen met een traan
In de spiegel zie ik pas duidelijk
Hoe ongelofelijk ziek ik in het leven kan staan
Een glasscherf breekt van mijn hart
Met vingers zo zacht als zijde raak ik het aan
En keek ik toe met ogen van afschuw
Hoe ik het behendig door mijn pols liet gaan
Een traan uit mijn oog
Sijpelt weg tussen mijn gedachten
Ik ben zo radeloos verloren
Dat ik zelfs op het geluk niet meer kan wachten
Toen de maan glinsterend verscheen
Nadat ik mijn bed zo zacht was uit geslopen
Voelde ik de kilte om mij heen slaan
En ben ik snel mijn bed weer ingekropen
En toch konden mijn ogen
Zich niet afhouden van het stukje glas
Het maanlicht keek zo verleidelijk
Dat je wenste dat je het kon oppakken en het even van jou was
Weer zo’n nacht
Zo eindeloos lang
Toch kan ik me laten omhelzen door de duisternis
En ben ik even niet meer bang…