Terugweg
Mijn poppen
heb ik doen vergaan
overlatend
aan de tijd
op zolder opgeborgen
soms zonder arm
soms zonder been
maar altijd zonder zorgen
Mijn maskers
heb ik afgedaan
die van dokter
of prinses
stuk voor stuk vergeten
soms met een traan
soms met een zucht
ben ik mezelf gaan heten
Mijn moeder
dekt me niet meer toe
mijn dromen worden
niet verzacht
door woordjes die zij fluistert
vaak twijfelend
vraag ik me af
ben ik het die niet luistert
Reacties op dit gedicht
| Caroline van Geel: | Woensdag, januari 21, 2004 19:40 |
| Ik vind het echt een heel erg mooi gedicht. En niemand hoeft het te weten als jij nog eens een nostalgisch middagje op zolder tussen je poppen door gaat brengen. X CAro | |
| Ninandra: | Woensdag, januari 21, 2004 18:04 |
| Soms wel pijnlijk he, om terug te denken aan die tijd, dat wat je nu niet meer hebt... Heel erg mooi verwoord! Kus, |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Galathil | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 21 januari 2004 | ||
| Thema's: | ||