Het laatste Afscheid

Het krabbelende water
Wat langzaam over mijn voeten glijd
Zo koud als de smekende dood
En toch zit er iets in verstopt wat me langzaam verlijd

Het zand over de duinen
Wat langzaam al mijn herinneringen wegblaast
Het neemt voorzichtig mijn gedachten mee
Zodat verdovende stilte door mijn vermoeide lichaam raast

Verlamd door de rust die er ineens is
Leg ik mijn lichaam neer in het zand
Ik heb mijn geest vrij gelaten
Lopend naar de waterlijn met een mes in haar hand

Ondragelijke pijnen
Sleurt ze zo moedig achter haar aan
Ineens zie ik wat ik onnodig verborgen hield
En door mijn gedachteflits bleef zij even staan

Ze liep ineens naar me toe
Om zich weer met mij te herenigen
Zodat we samen konden sterven
En we ons met de dood konden verenigen

Een brief die ik schreef
Een drietal dagen geleden
Ligt ineens zwaar in mijn broekzak
Maar ik moet mij concentreren op het heden

Vergeten wil ik het leven
Vergeten wil ik de pijn
Ik vorm me langs de waterkant
Zoals iedereen wil dat ik kan zijn

Langzaam loop ik terug
En kijk uit over mijn oude ik
Ze ligt er zo vredig bij, zo mooi
Dat ik me in mijn tranen verslik
Achtergelaten heb ik haar, daar zomaar alleen
Maar ik weet dat ik er ooit weer terugkom, Ooit ga ik er weer heen!