Voor mijn ouders en zussen...
Soms val ik terug in die put
door jullie onbegrip
snap dan toch dat Internet mijn redding was
dat deze mensen mij veel hebben doen inzien
dat ze het duwtje waren
en zijn
dat ik nodig heb
dat ze zwijgen
of net dingen zeggen
die ik van jullie niet hoor...
Het doet pijn
al wil ik het niet toegeven
ik vervreemd van jullie
ik zou alles moeten uitleggen
maar ik kan het niet meer opbrengen
het deed zo'n pijn toen
niet zo lang geleden...
Ik zat in een diepe put
maar jullie zagen het niet
wilden het niet zien
"Esther voelt zich niet goed", zei je
"Sara ziet het niet meer zitten"
en "Papa is weer depressief"
Ik aanhoorde het allemaal,
probeerde te helpen, te begrijpen
dat deed-doe ik graag voor jullie
Maar vanbinnen schreeuwde ik:
"en ik dan, hoe voel ik me denk je,
temidden van jullie depressieve gezeik!!!"
Maar na 16 jaar
zie je nog steeds niet
doorheen mijn lachende masker
Misschien is het teveel gevraagd,
moet ik mijn mond vaker open doen
en als ik dan mijn hart eens lucht
vergeten jullie het weer meteen
denkt dat met één keer praten
alles is opgelost
Kunnen jullie vdmme dan nooit
iets van jezelf zien
of aanvoelen?
Nee, ik kan even niet met jullie meeleven,
jullie pijntjes en verdrietjes delen
heb het te moeilijk met mezelf
Zou hier een tijdje wegwillen
frisse lucht opsnuiven
zonnestralen opvangen
uitrusten
de dingen op een rijtje zetten
energie opdoen om mijn belofte na te komen:
LEVEN LEVEN LEVEN!!!!
met of zonder jullie steun...
Maar ik kan enkel vluchten op papier
of een uitstapje maken naar m'n gedachten
Ja, af en toe val ik terug in die put
maar toch
elke keer IETS MINDER DIEP ...
***
( dankzij jullie, gedichtenfreaks! Bedankt !!!!)