De oude eik van onze familie

De oude eik reikt met schone takken
Naar haar kroost ver onder haar
Zachtjes ruist de zoele wind
Als een lief gemeend gebaar

Streelt teder langzaam langs haar stam
Als een stille troost vol moed
Die de eik zo nodig heeft
Volharding doet haar goed

Zo overkoepelt zij het leed
Vangt pijn en verdriet steeds op
Zelf besloten achter een stil masker
Heft zij telkens weer haar kop

Maar eens zal de dag toch komen
Eens zal ze ophouden te bestaan
Stilaan zie je haar ouder worden
Drijft ze langzaam bij ons vandaan

Maar tot op de dag van vandaag
Staat zij nog statig en vol macht
Komt ze steeds uit diepe dalen
Met haar intense stralende kracht

***

Geschreven door

Caroline Maas

Reacties op dit gedicht

Caroline Maas vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Maggy:	Vrijdag, juli 13, 2001 21:14
ha Caroline, .........heel mooi!!!! Ik werkte in de thuiszorg en in jouw gedicht herken ik veel van de verhalen en gevoelens van de oudere mensen xxx Maggy

Paul (Quikkie):	Woensdag, maart 28, 2001 13:31
Prachtig Caroline

Over dit gedicht

Auteur: Caroline Maas
Gecontroleerd door:
Gepubliceerd op: 28 maart 2001
Thema's: [Genegenheid] [Oma's] [Houden van]