Zwartemeer
ZWARTEMEER
Witte wieven trekken langzaam
weg over het land,
als de zon haar eerste goudgele stralen plant.
Eindeloze purper zoete heidevlaktes
verschijnen voor mijn oog
en leeuwerikken vliegen hemelshoog.
Urenlang wandelend over verend veen
genieten zonder mensen om me heen.
Bij de moeder aller moeders,
elk uur zooo verblindend puur,
hemels blauw weerspiegelt
in horizon brede watervennen..
gevangen door haar schoonheid
en het genieten,
tot je je innerlijke rust weer vindt
en weer herkend,hoe rijk je bent.
Als de zon de dag vaarwel kust
en de nacht op de aarde rust,
ben ik in hart en ziel gevuld
en ga ik voldaan naar huis,
wetend na al die jaren
ben ik hier nog altijd thuis.
Reacties op dit gedicht
| PiPi: | Dinsdag, januari 27, 2004 15:39 |
| Hey, Ik weet hoe het daar is in Zwartemeer... echt mooi en goed verwoord :)!! P.S Zwartemeer ligt idd vlak bij Emmen. Dikke kuzz.. |
|
| jazzzz: | Dinsdag, januari 27, 2004 15:33 |
| prachtig, en een heerlijk en herkenbaar gevoel :) liefs, |
|
| de nifter: | Dinsdag, januari 27, 2004 14:45 |
| zwartemeer? da's toch vlak bij emmen? toch eens gaan kijken | |
| Oorlam: | Dinsdag, januari 27, 2004 13:43 |
| mooi mooi mooi, een volkssprookje, legende, een eeuwige waarheid..! | |
Over dit gedicht
| Auteur: hanna li | 
|
|
| Gecontroleerd door: klitty | ||
| Gepubliceerd op: 27 januari 2004 | ||
| Thema's: | ||