Ongekende Eenzaamheid
Ongekende Eenzaamheid
Een onbekende stroom van mensen
Sluit zich helemaal rond mij heen
Zoveel stemmen die praten en een arm die me omhelst
Maar ik, voel me nog steeds alleen
Ik ga weer ver weg
Mijn ziel laat ik even weg glijden
Ik ben hopeloos en zo ver weg
Maar ik kan nu niet meer tegen dit lijden
Huilend loop ik uit de klas
Ontelbare ogen staren me aan
Die verdoemde zomaar opkomende tranen
Hebben me weer voor schut laten staan
Ik kan nu niet meer liegen
Eenzaamheid heeft mij bereikt
Het wordt ergens steeds weer erger
Wachtend op het moment dat mijn hart bezwijkt
Ik zit hier op het schooltoilet
Ben weer eens afwezig en alleen
Ik wil zo graag even twee armen om me heen voelen
Maar waar kan ik in godsnaam heen?
Zonder alles uit te hoeven leggen
Het wordt me teveel
Nergens heb ik een oplossing voor
Telkens kijk ik door een raam vol tralies
Onbewegelijk staar ik het geluk dan door
Tranen rollen al schrijvend over mij wang
Pijn vreet me van binnen op
Ik wil weg, dood, of toch niet
Ik ben opgesloten in verdriet en er is niks wat zegt: STOP!
Een onbekende stroom van mensen
Sluit zich helemaal rond mij heen
Zoveel stemmen die praten en een arm die me omhelst
Maar ik, voel me nog steeds alleen
Ik ga weer ver weg
Mijn ziel laat ik even weg glijden
Ik ben hopeloos en zo ver weg
Maar ik kan nu niet meer tegen dit lijden
Huilend loop ik uit de klas
Ontelbare ogen staren me aan
Die verdoemde zomaar opkomende tranen
Hebben me weer voor schut laten staan
Ik kan nu niet meer liegen
Eenzaamheid heeft mij bereikt
Het wordt ergens steeds weer erger
Wachtend op het moment dat mijn hart bezwijkt
Ik zit hier op het schooltoilet
Ben weer eens afwezig en alleen
Ik wil zo graag even twee armen om me heen voelen
Maar waar kan ik in godsnaam heen?
Zonder alles uit te hoeven leggen
Het wordt me teveel
Nergens heb ik een oplossing voor
Telkens kijk ik door een raam vol tralies
Onbewegelijk staar ik het geluk dan door
Tranen rollen al schrijvend over mij wang
Pijn vreet me van binnen op
Ik wil weg, dood, of toch niet
Ik ben opgesloten in verdriet en er is niks wat zegt: STOP!
Reacties op dit gedicht
| Holly: | Dinsdag, januari 27, 2004 17:45 |
| mooi geschreven! ik weet zeker dat jij ook die armen om je heen zal voelen. in de klas ben ik ook vaak eenzaam, dat is niet leuk, ik weet het. kuzz mieke |
|
| -guardian-angel-: | Dinsdag, januari 27, 2004 17:14 |
| Mooi gedicht maar met minder mooie inhoud. Op een dag, zou je 2 warme armen om jouw heen voelen.. en je verdient het dan vast ook... xx laura |
|
| Oorlam: | Dinsdag, januari 27, 2004 17:08 |
| triestig maar mooi geschreven, een anti-traanaai! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Marbalicia | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 27 januari 2004 | ||
| Thema's: | ||