EEN VERLOREN VRIEND





Een verloren Vriend
Ik ben zo verdrietig, zo vreselijk verdrietig.
Ik verloor mijn beste vriend. Stukje voor stukje zag ik zijn levenslust sterven van binnen,
Wat kon ik doen, wat moest ik beginnen.
Ik wilde hem zo graag troosten en er voor hem zijn, maar hij duwde mij weg, en dat deed zo'n pijn.
Zijn omhulsel stond er nog, maar zijn ziel was weg, geen licht en warmte meer in zijn ogen, ik was perplex,
Zo zonder wat te zeggen was hij weg.
Ik ben op zoek gegaan naar zijn levensvuur, maar liep daarbij steeds weer tegen een dikke muur.
Ik deed alles wat ik als vriend maar kon, ondertussen dacht ik na, Waarom? .
Vond hij mij soms een nare meid, had hij dat maar gezegd, dan had ik gezegd dat het mij spijt.
Had ik hem soms pijn gedaan? , dan had hij mij terug kunnen slaan.
Als hij maar had gezegd, wat er achter zat. dan had ik niet steeds "Waarom?" in mijn hoofd gehad.
Het maakte mij zo onzeker en verschrikkelijk bang, dat een goede vriend zo maar verdwijnen kan.

Ook zit ik vol woede, ik ben zo kwaad, het is toch geen stijl als een vriend je zomaar verlaat.
Vooral als je denkt dat je op hem vertrouwen en bouwen kan, waar is anders vriendschap voor dan? .
In de steek gelaten voel ik mij nu, zijn manier van weggaan vind ik erg cru, en ik maar zoeken als een gek,
Als ik hem ooit nog vind, krijgt hij een paar klappen voor zijn bek.
Hij heeft mij gek gemaakt van angst woede en verdriet, dat verdiende ik zeer zeker niet.
Op den duur kon ik het niet meer aan, ik ben voor mezelf op de vlucht gegaan.
Langzaam ging ik er aan onderdoor, omdat ik de liefde van mijn leven verloor.
Wanhopig op zoek naar warmte en geborgenheid, vluchtte ik in gevoelens van verliefdheid.
Niet om mij aan die persoon te geven, ik had die gevoelens nodig om te overleven.
Ze gaven mij kracht en maakte mij blij en warm van binnen, en zo probeerde ik mijn woede en verdriet te verdringen.
Schuldgevoelens brachten mij weer terug in de realiteit, ik vertelde het mijn vriend in alle eerlijkheid.
Dat het alleen om gevoelens was gegaan, en dat ik verder niets verkeerds had gedaan.
Toch vond hij mij een slet en een hoer, mijn argumenten interesseerde hem geen moer.
Geen enkele waardering voor eerlijkheid, of een stukje begrip, ik kreeg de schuld van al onze problemen en raakte in een dip.
Was dat nu mijn vriend in goede en slechte tijden? , waar ik altijd voor had klaargestaan in zijn lijden.
Ik voelde mij miskend en in de maling genomen, weg waren in één klap al mijn dromen.
Verdriet, woede en angst overspoelden mij, was dit wel echt een vriend van Mij? .
De twijfel werd in mijn hart geboren, mijn oude vriend was ik door zijn depressie verloren.
Deze man zat vol woede, wrok en wantrouwen, kan ik daar nog wel van houden?.
Hij gaf mij het gevoel dat ik nergens meer voor deugde, was dit alles ineens één grote leugen?.
Ik miste mijn oude vriend vol levenslust zo ontzettend veel, dat greep mij steeds weer naar de keel.
Ik had willen gillen en schreeuwen, "kom terug "met jou wilde ik mijn leven delen.
De harde waarheid maakte de pijn en het gemis zo groot, de levenslust van mijn liefste vriendje ging dood.
Het spijt me maar mijn droom ging over ons samen, beiden oud en grijs en nog altijd ondeugende dingen beramen.
Dat ik niet over de toekomst kon beslissen, kwam nooit in mij op, ik zat altijd vol vertrouwen en geloof in mijn kop.
Nu is alles weggevaagd en voel ik mij zwaar klote en depressief, maar eens komt de dag dan heb ik het leven weer lief.





~~~Luv ya all~~~