sterren
wie voelde nooit de behoefte
om het hemelgewelf te roemen
als men naar het onmetelijke
met al zijn lichten kijkt
glinsterdingen in lange nacht
en het volle van maan, voel je
de wolf niet in je groeien dan
de lust tot huilen met neus omhoog
jij donker lief
staar lang genoeg daar
aan gene zijde van de globe
dezelfde sterren drijven je tegen
kijk diep, als in zee van
vlokken fonk'lende sneeuw
in winter- of zomernacht
lumineus tot in je kern
want even later wordt het
uitspansel opnieuw ontsloten
bevinden wij ons elk in eigen wereld
terechtgekomen van een vreemde reis
trip langs tijdelijk lichtend
meteoor, metafoor bezongen
het gezicht van die ander
ver in andere tijd
Reacties op dit gedicht
| victor ruhlmann: | Woensdag, februari 25, 2004 23:45 |
| Prachtig zoals de woorden kijken en zich verliezen in wat je met schoonheid achterlaat. |
|
| arie: | Zondag, februari 01, 2004 23:42 |
| tijdloze sterren vormen eeuwig inspiratie, en voeden hoop zolang er licht is in donkere tijden Liefs, Arie |
|
| PeterdB: | Zondag, februari 01, 2004 22:38 |
| Heel bijzonder, gevoelig en oneindig, maar ook weer heel nabij; knap Lani | |
| waterval: | Woensdag, januari 28, 2004 12:15 |
| daarom zijn de nachten zo mooi.... net als dit gedicht... liefs,... van waterval~~~ |
|
Over dit gedicht
| Auteur: lani | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 28 januari 2004 | ||
| Thema's: | ||