Deceptie.

Vier mensen jubileren samen op één dag,
omdat men elkander erg graag mag.
Twee zitten er samen in de muziek,
de anderen in de lokatie politiek.

Een half uurtje eerder aanwezig zijn ,
is op een receptie nog wel fijn.
Dan word je even bijgepraat ,
hoe het momenteel op de lokatie gaat.

Ik weet niet wat ik denken moet,
gaat het nu slecht of gaat het goed.
Dan zie ik OPA oudpapier,
hé ome Jan, jij ook hier.

Het lopen gaat niet meer zo goed,
omdat het op Akzo schoenen moet.
Al zal iedereen wel weten,
Jan de Vries wordt nooit vergeten.

Er was er één aan het spreken gegaan,
daar was geen woord van te verstaan.
Vraag dan even stilte aan het publiek,
via de boxen van de muziek

Het weerzien is heus wel fijn,
waarom moet er zoveel herrie zijn.
Er is achtergrond muziek geschreven,
waarbij de mogelijkheid van spreken is gebleven.

De muziek draait op volle toeren,
een goed gesprek is niet te voeren.
Wie dit soort muziek componeert,
heeft hopelijk nog een ander vak geleerd.

Misschien ben ik een beetje maf,
maar dergelijke feestjes is een straf.
Veel oudgedienden blijven weg,
en dat vind ik eigenlijk jammer zeg.

Maar er is een tijd van komen
en er is een tijd van gaan.
En alles wat daar tussen ligt,
dat noemt men ons bestaan.

En als je dan eindelijk even kunt praten,
hebben de meesten de zaal al verlaten.
Maar één ervaring heb ik opgedaan,
ik zal nooit meer naar een receptie gaan.