Fietsen
Het draaien van doorstraalde cirkels
geboeid in het warme asfalt,
Wapperende wind in m’n genietbaar
verschrikte haren
Ik voel het zenuwzacht smelten
van mijn geraamte overvrij
gebonden aan dit eeuwig te kort landschap
Een oneindig verdrinken
in een veel te mooi pano,
Het uitmonden van tranen in straten,
doorkruist door rivieren
Langzaam dooft het donkere zonnezicht
De zee is kalm
uiteengereten door de zwarte leeuwen van de nacht
Reacties op dit gedicht
| Contessa: | Donderdag, januari 29, 2004 23:13 |
| alsof ik bij je achterop zat. zalig om te lezen. | |
| marije kooij: | Donderdag, januari 29, 2004 18:24 |
| heel mooi verwoord ;) een stille dichter(es)?? met een mooie naam ;) kusjes marije. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Aristide | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 29 januari 2004 | ||
| Thema's: | ||