witte droom
De nacht vermoeit de wolken
Het maanlicht weegt zwaar
Enkel de sterren fonkelen hun enthousiasme
In het duister van de nacht
De wind wil nog wat waaien
Maar de lucht is veel te koud
Te moe om te bewegen
Legt hij zich neer
De regen gaat ook slapen
Kruipt vermoeid onder de wol
Maar te moe om vast te houden
Slaapwandelen enkele druppeltjes naar beneden
Het maanlicht kristalliseert het water
Tot zilveren glinsteringen in de kou
De aarde trekt het donzig wit deken over zich heen
Alles zakt weg in een witte droom
Het maanlicht weegt zwaar
Enkel de sterren fonkelen hun enthousiasme
In het duister van de nacht
De wind wil nog wat waaien
Maar de lucht is veel te koud
Te moe om te bewegen
Legt hij zich neer
De regen gaat ook slapen
Kruipt vermoeid onder de wol
Maar te moe om vast te houden
Slaapwandelen enkele druppeltjes naar beneden
Het maanlicht kristalliseert het water
Tot zilveren glinsteringen in de kou
De aarde trekt het donzig wit deken over zich heen
Alles zakt weg in een witte droom
Reacties op dit gedicht
| Dreary: | Zaterdag, januari 31, 2004 09:00 |
| ooh keimooi | |
| Silke: | Donderdag, januari 29, 2004 21:17 |
| Wat mooi ... | |
| Queen Lotje: | Donderdag, januari 29, 2004 19:54 |
| Mooi verwoord... De witte vlokjes krijgen een heel leven... |
|
Over dit gedicht
| Auteur: zeesce | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 29 januari 2004 | ||
| Thema's: | ||