Droombeeld
ik ren een droombeeld na
als een hond zijn eigen staart
ik zie niks..hoor niks...
de lucht alweer bedaard,
de hemel blauw en schoon
ik weet niet eens waar ik sta..
Ik draai maar in het rond
een strak vertrokken mond
de woorden: het gaat goed..!
zijn als een brandend lont...
die sissend in de onrust daalt..
een droombeeld, heet vermaald..
onder het lekken van de Lof....
Verdwijnt als stof...
naar gene Verten...
als een hond zijn eigen staart
ik zie niks..hoor niks...
de lucht alweer bedaard,
de hemel blauw en schoon
ik weet niet eens waar ik sta..
Ik draai maar in het rond
een strak vertrokken mond
de woorden: het gaat goed..!
zijn als een brandend lont...
die sissend in de onrust daalt..
een droombeeld, heet vermaald..
onder het lekken van de Lof....
Verdwijnt als stof...
naar gene Verten...
Reacties op dit gedicht
| Cornelis Verweij: | Vrijdag, februari 06, 2004 23:49 |
| ja ik snap wat je bedoeld Nif, maar ik kwam zo snel ook niet op iets anders..gene verten vallen viesies tegen!! | |
| de nifter: | Maandag, februari 02, 2004 08:37 |
| naar gene verten, ben ik ook eens geweest. ik vond het zwaar overschat | |
Over dit gedicht
| Auteur: Cornelis Verweij | 
|
|
| Gecontroleerd door: klitty | ||
| Gepubliceerd op: 01 februari 2004 | ||
| Thema's: | ||