De wind schetst schuifelend,
verwrongen het avondbeeld,
gillend, zoals de masten zongen,
wanneer zij hun snaren streelt,
Sterren leken te dansen,
op het gevoel wat nu nog schrijft,
over de stille gedachte,
die ons ongeopend bijblijft,
golvend onder onze voeten,
schijn in donkerblauw,
avonduren vulde onze illusie,
zong tot mijn liefde voor jou.
Auteur: Evi | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 01 februari 2004 | ||
Thema's: |