'Dood'
U
Stil stond ik daar,
en keek je van een klein afstandje aan.
Als of je zo weer op kon staan.
Stil en onbewegelijk,
als in een diepe slaap.
Net zo stil als jij,
voelde ik mij bevroren.
Er waren veel mensen,
oma, mama en papa...
Iedereen was er bij.
En ja ook jijā¦
Door jou ben ik nooit vergeten,
het moment dat ik daar stond.
De woorden die jij zei,
ze vormde een zin.
Nooit ben ik ze meer kwijt geraakt,
de woorden die jij sprak.
Daar lag mijn opa.
Hij lag zo ontzettend stil...
Hij is dood,
komt nooit meer bij.
En toen ik me dat realiseerde,
toen stond jij naast mij.
Je stelde een vraag...
of melde eerder een stelling.
Want zoals jij sprak,
Zeker de eerste keer dat je een dode ziet.
Dat brak totaal mijn hart.
*
Nog steeds snap ik niet dat hij zo bot kon zijn
*
elisake: | Zondag, augustus 08, 2004 21:07 |
mooi gedichtje! hopelijk doet het nu al minder pijn! liefs elisabeth |
|
Boudaatje: | Maandag, februari 02, 2004 20:49 |
vind ik een prachtig dichtie maar iemand heeft idd heel bot geweest hoe kan men zoiets gaan zeggen??? tegen iemand die zijn opa verloren heeft?? en alsof je daaraan went om doden te zien... dikke knuffel meis ik denk aan je |
|
Danty: | Maandag, februari 02, 2004 18:51 |
Mooi Zeg ik. Danty |
|
Flanieke: | Maandag, februari 02, 2004 18:20 |
Waauw pracht dichie er valt een *stilte* liefs Stephanie |
|
Auteur: Jessica de jong | ||
Gecontroleerd door: michris | ||
Gepubliceerd op: 02 februari 2004 | ||
Thema's: |