dan de godvergeten mist die in me hangt

nat en vochtig breekt de traan me los

gaat dan varen met mijn wang ik klef

dan de zoutloze blik van de geliefde

die me negeert, zoemende vlieg

zak in de stront lijkt haar lip te zeggen

dan het hout van de bank waar we

het schrijfpapier met de vlekken van

de zon in de maand dat 'ie niet schijnt

dan het schilderij dat ik ooit voor je

de foto waarop jij me zoent omdat

onze families waren toch zo blij met

dan te bedenken dat we ooit een

beeld waren samen niet los van

mekaar geknipt gewoon op kodak

vastgelegd voor eeuwig en daarna

dan te bedenken dat mensen ooit jaloers

blikken op onze handdruk legden en

naar ons keken als zijnde ideaal

dat wij stervoetballers waren en zij idolaat