Zeg me gewoon dat je me haat,
dat jouw wereld zonder mijn aanwezigheid heus niet vergaat.
Zeg me gewoon: Ik kan je niet verstaan.
Zeg me gewoon: Voor mij is het alsof je nooit heb bestaan.
Alsjeblieft, laat me begaan.
Kan niet eens mezelf verstaan.
Ik ben gewoon even van mijn pad af.
Hoopte dat je mij vergaf.
Ik wilde je niet opzadelen met mijn pijn,
Voor jou wilde ik sterk zijn.
Ik kon mij niet meer kwetsbaar opstellen,
Nu wil ik het liefst keihard gillen!!!
Heb een masker voorgehouden,
Kon hem niet meer afdoen.
Kon me zo makkelijk verbergen achter een vrolijke lach.
Zodat niemand, zelfs ik, mijn ware ik niet meer zag.
Het wordt nu tijd dat ik me met mezelf verzoen.
~~~Nu sluit ik voor even mijn ogen.~~~
Tranen blijven vloeien.
Het verdriet lijkt nu met de seconde steeds meer te groeien.
Het doet onbeschijfbaar pijn,
Maar toch voelt het ergens fijn,
...want wat ik nu voel heb ik mezelf niet voorgelogen...