~ ogen als ruiten ~




naast elkaar
samen in de trein
misschien over een paar jaar
nu kunnen we niet samen zijn

je kijkt me aan
voelt mijn verdriet
ik kijk naar het donker dat langs ons schiet
want jou nu zien dat kan ik niet

diep in mij
zo’n verlangen
jij zo dicht bij

ik ontmoette je blik
toen ik mijn hoofd hief
ik denk dat ik stik
als je mij vraagt:
‘wat is er lief?,

sommige dingen
Bereik je niet met praten
Woorden schieten tekort
Uitleg heb ik gelaten

dus ik zei
kijk in mijn ogen
daar vind je mij

had je dat maar niet gedaan
was dat mij maar bespaard gebleven
ik voelde jou naar binnen gaan
in jou kwam ook weer iets tot leven

net op het moment
dat ik bij jou iets voelen kon
heb jij je ogen afgewend

'het kan niet meer,
was wat je toen zei
wat deed dat zeer
heel diep in mij

misschien had ik het niet verwacht
dat jij mijn ogen nog kon lezen
maar de liefde werd verkracht
toen jij mij zo heb afgewezen

mijn blik ging weer naar buiten
het donker in waar ik weg wou duiken
mijn ogen voelden als ruiten
had ik bij jou maar luiken

je zei toen:
misschien ooit
maar de pijn in mij
bracht de woorden:
nu of nooit