De oneindigheid kwetst.
Blijf maar lopen
het zal de aarde niet kwetsen
want zelf een klein voetstapje
blijft plakken aan de vloer
voor een plekje in de eeuwigheid.
Blijf maar lachen
het zal de zon niet doden
want zelf een stralende flits
blijft onbreekbaar dwarrelen aan de wolken
voor een verandering ontstaat aan je gezicht.
Blijf maar praten
het zal de stilte niet breken
want zelf een ongepast woord
blijft hangen aan de draad der oneindigheid
voor een gebroken stukje aan de lijn losbrak.
Reacties op dit gedicht
| Elizabethh: | Dinsdag, februari 24, 2004 20:00 |
| Je bent een Hart vol Woorden.. Liefs Elizabethh |
|
| Phoweyk: | Vrijdag, februari 06, 2004 20:20 |
| zo, diep, en prachtig :)) heel speciaal, .. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Ervinck Marlies | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 06 februari 2004 | ||
| Thema's: | ||